Zoeken in deze blog

zaterdag 29 oktober 2011

Kurt Stallaert met 'Bodybuilders' world' bij galerie budA in Asse

Kurt STALLAERT (°1969) studeerde fotografie in Antwerpen en kan reeds terugkijken op een fantastische carrière als mode- en reclamefotograaf. Via het foto-agentschap 'Claudia Trucco' werkt hij sinds 1998 voor talloze opdrachtgevers aan de top van de reclamewereld (o.a.Duval-Guillaume) en voor diverse gerenommeerde bedrijven (o.a. Levis paint, Telenet, Humo,...). In de modefotografie ontwikkelde hij een eigen stijl en esthetiek, waarin hij sociale en culturele vraagstukken met de nodige zin voor humor en ironie verwerkt.

(c) Kurt Stallaert

Naast deze professionele activiteiten in opdracht van anderen, heeft hij bovendien zijn eigen artistieke project Bodybuilders' world ontwikkeld. Deze fotografische reeks stelt een imaginaire wereld voor, bevolkt door stevig gespierde kinderen, vrouwen en mannen. What you see is (definitely not) what you get! BEWARE!

Kurt Stallaert presenteert ons een wereld die echt is en surreëel tegelijk. De situaties zijn bevreemdend omdat de grens tussen de realiteit en de creatie schijnbaar 'achteloos' overschreden wordt. De fotograaf neemt je in het ootje en je bent bereid hem onvoorwaardelijk te volgen, terwijl je ontegensprekelijk beseft dat een en ander niet klopt.

(c) Kurt Stallaert

Je staat vol bewondering en verbazing te kijken naar de ongelooflijke zin voor enscenering, schoonheid, detail, humor, drama,...
Zijn personages stralen tegelijk kracht en kwetsbaarheid uit.
Eens je deze figuren gezien hebt, staan ze op je netvlies gebrand.

(c) Kurt Stallaert

De tentoonstelling bij galerie budA is een unieke kans om de werken van Kurt Stallaert te ontdekken. Het betreft hier een allereerste overzicht van zijn 'Bodybuilders' world', een selectie van de verschillende benaderingen, met onder andere werk in zwart-wit, maar ook de splinternieuwe Afrika-serie, die na een verblijf in Gambia begin 2011 tot stand kwam.


In galerie budA komen deze foto's 'thuis', net zoals de andere kunstwerken die hier regelmatig tentoongesteld worden. Het unieke concept van galerie budA koppelt een private woning en een kunstgalerie. Sinds 2004 heeft budA zich met een gedurfde, internationale programmatie een eigen plek in het Belgische galeriecircuit verworven.

Ik probeer me Veerle en Hans van galerie budA voor te stellen als 'bodybuilders' in de wereld van Kurt Stallaert.

De tentoonstelling loopt tot 4 december 2011
in galerie budA
BUDA 14
1730 ASSE

zaterdag en zondag: 14 - 18 uur
of na afspraak



vrijdag 28 oktober 2011

'In den Bouw' toont schilderijen van Christine Couvent

Vanaf half november begint de galerie van Estaminet 'In den Bouw' aan een winterslaap. De eerstvolgende tentoonstelling laat dan tot april 2012 op zich wachten... (het programma kan je overigens op de site al inkijken).
Een reden te meer om nu nog eens naar Kalken af te zakken voor een kennismaking met de schilderijen van Christine COUVENT.
Met haar in 2009 overleden partner Raphaël BUEDTS, deelde zij de passie voor een eerlijke kunst zonder 'complimenten'.


Het afgelopen jaar heeft ze zich vooral gericht op het schilderend zoeken naar mensen. Eigenlijk is dat begonnen met een 'portret' van Raf (Buedts), waarin ze niet zozeer uit was op een herkenbare weergave, maar veeleer op zoek ging naar een picturale ontmoeting, waardoor ze al schilderend een essentiële vormgeving in dat 'portret' bereikte.
Haar andere portretten geven, op één na, fictieve personen weer. De zoektocht naar een personage is slechts een alibi om te kunnen schilderen. Dat levert soms een flirt op met een fauvistisch palet, een doekbehandeling in de geest van Rik Wouters of een penseelvoering à la Francis Bacon. Maar steeds is het resultaat onmiskenbaar Christine Couvent.

(c) Christine Couvent, portret

Eigenlijk geldt voor de landschappen hetzelfde principe. Soms, zoals in de 'berken' herken je, mits enig inlevingsvermogen, de natuurlijke omgeving, maar meestal is ook hier elk schilderij een ploeterende zoektocht naar (een uitweg uit?) een mentaal landschap.

(c) Christine Couvent, 'Raf''

Wie behoefte heeft aan een echt landschap komt hier rond Estaminet 'In den Bouw' uiteraard perfect aan zijn of haar trekken.

Maar neem toch eerst de tijd voor de geschilderde introspectie van Christine Couvent.

(c) Christine Couvent, Berken

Het kan nog tot 13 november 2011

'In den Bouw'
Zomerstraat 85
KALKEN

vrijdag vanaf 19 uur
zaterdag vanaf 14 uur
zondag vanaf 11 uur


donderdag 27 oktober 2011

'Pour les soeurs sonnez svp' in het voormalige Dominicanessenklooster te Herne

Begin dit jaar zijn de laatste twee kloosterzusters uit het Dominicanessenklooster van Herne vertrokken nadat de gemeente het gebouwencomplex met het omringende domein gekocht had. De landelijke gemeente Herne, die tussen Ninove en Edingen tegen de taalgrens aanleunt, heeft socio-culturele plannen met de site.
Met deze tentoonstelling in een deel van de voormalige kloostergebouwen krijgt het cultureel-artistieke element een eerste aanzet, op initiatief van 'Diagenesi', een artistiek project van Annouk Westerling en Jo Van de Sype.


'Diagenesi', wat staat voor de laagste vorm van metamorfose, wil als initiatief een ontmoetingsplaats bieden voor iedereen die wenst na te denken en samen te werken rond kunst die de verschillende media doorkruist, of kunst die zich profileert buiten het traditionele kunstmilieu.
'Diagenesi' wil het begin zijn van een nieuwe evolutie, geen revolutie, maar een zachte vorm van verandering zoals het gesteente zich langzaam vormt doorheen de tijd.
In die zin lijkt 'Diagenesi' mij een ode aan de traagheid en is deze tentoonstelling binnen de muren van een voormalig klooster, waar contemplatie en traagheid al die jaren hand in hand gingen, uiteraard geen toevallige keuze.


De titel 'Pour les soeurs sonnez svp' is een heel letterlijke verwijzing naar de realiteit van dit voormalig klooster. De plaats van de kloosterzusters is echter (tijdelijk) ingenomen door vijf vrouwelijke kunstenaars (waarvan twee als collectief optreden) met een eigen artistiek-contemplatieve benadering.

(c) Annouk Westerling

Mede-initiatiefneemster Annouk WESTERLING hebben we heel recent nog voorgesteld met haar fotoproject 'De witte pauw' en vorig jaar met het tekenproject 'Steen' Een pauw of een steen zijn uiteindelijk slechts een alibi om tot bezinning over te gaan. Dat contemplatieve aspect leidt niet tot zweverigheid, maar tot een zeer gestructureerde (foto-) grafische verkenning.

(c) Merymom

Lisa DE BOECK en haar moeder Marilène COOLENS vormen als MEMYMOM een fotografenduo met een ongelooflijke zin voor beeldvorming, ritmiek en sfeerschepping. Het zuiver artistieke discours dat ze, naast hun beroepsmatig werk in reclame- en andere opdrachten, ontwikkelen, situeert zich in video en fotografie. Waar de tijd bij hun videoprojecties, zoals hier in de voormalige kapel, al heel traag verloopt, komt hij in de daaraan ontleende foto's helemaal tot stilstand of worden sommige van hun personages in een eindeloze kronkel met zichzelf verstrengeld. Ook hier is introspectie (of noem het in deze omgeving dan maar contemplatie) duidelijk aan de orde.

(c) Ada Rajszys

De bijdrage van Ada RAJSZYS in de kapel is indrukwekkend en bevreemdend. De uitdrukking 'iemand van haar noch pluimen kennen' krijgt hier een heel aparte invulling. Ada Rajszys, afkomstig uit Polen, studeerde 'Mode' in La Cambre (Brussel), is sinds 2000 actief als designer voor verschillende kledinglabels alsook voor dans en theater. Net als de dames van MEMYMOM ontwikkelt ze daarnaast een onafhankelijk artistiek oeuvre, onderbouwd door een stevige technische achtergrond en een enorme zin voor dramaturgie. 

(c) Ephameron

EPHAMERON, de kunstenaarsnaam van Eva CARDON, is allang geen onbekende meer voor de lezers van Waterschoenen. Zij is een onvoorstelbare grafische duizendpoot, bekend van haar grote tape-tekeningen (met zwarte tape construeert zij realistische figuren op bladen, ruiten, muren,...), maar ook van haar intimistische tekeningen zoals ze die hier in de kapel toont. Bovendien is ze als ontwerpster voor diverse opdrachtgevers aan de slag en heeft ze zich ook in de wereld van de graphic novel een plek verworven. Tenslotte heeft ze ook als organisator van tentoonstellingen als ART-TREK in Antwerpen al serieus haar sporen verdiend.
Hier zoeken haar figuren in zwarte tape elkaars gezelschap in de keuken van het klooster, terwijl haar grote vogel klaar zit om zijn nest te bouwen in de kloostergang.


Welkom op een tentoonstelling die intimistisch werk in een sobere presentatie koppelt aan de 'gezegende' sfeer van een verlaten ruimte.

Pour les soeurs sonnez svp

Nog op 29 en 30 oktober 2011
van 13 tot 18 uur
Dominicanessenklooster
Heilige Geeststraat 22/24
1540 HERNE

zaterdag 22 oktober 2011

Johan GRIMONPREZ regisseert een beeldenorgie in het SMAK

Toen ik een week geleden voor het eerst zich kreeg op de retrospectieve van filmmaker en kunstenaar Johan GRIMONPREZ    (°1962) in het SMAK, was de tentoonstelling nog in volle opbouw. Bij de vernissage, een dag later, was alles in de juiste plooi gevallen. Maar dat betekende nog niet dat je als toeschouwer plots het spreekwoordelijke licht in de al even spreekwoordelijke duisternis zag.
De sfeer zat wel meteen goed, want natuurlijk heeft het bewegende beeld (film/video) als hoofdmedium van deze kunstenaar zowel behoefte aan licht als aan een gepaste omringende duisternis.


Ook al krijgen we in de loop van deze tentoonstelling heel wat bekende historische beelden voorgeschoteld, toch is er een grote nood aan duiding om de nodige verbanden te kunnen leggen met fictionele en andere elementen om de grens tussen 'Wahrheit' en 'Dichtung' te kunnen trekken.

Tijdens de preview zag en hoorde ik Johan Grimonprez vanuit een 'genietende' gedrevenheid zijn werk toelichten. Ik moest onvermijdelijk denken aan een passage uit de roman van Ayn Rand, 'De eeuwige bron', waarin iemand tegen de hoofdpersoon Howard Roark (architect) zegt: "Beheers je toch... je bent een open boek... het is gewoon onfatsoenlijk om een mens zo gelukkig te zien."

Johan Grimonprez        (c) Artspotter

Tijdens de vernissage was hij er weer, net als Hitchcock een cameo in zijn eigen voorstelling, maar vooral ook een toeschouwer, een observator en subtiele gastheer tegelijk, ontspannen controlerend en waar nodig nog een klank of beeld bijregelend. (Of had hij dan toch een dubbelganger ingehuurd?)

De hele tentoonstelling is een perfect geregisseerde beeldenorgie, een eruptie van beeld en klank, fotografisch en getekend materiaal, teksten op bladen, muren en in boeken,...

'It's a poor sort of memory that only looks backwards...' is de overkoepelende titel van deze overzichtstentoonstelling waar je doorheen kan 'zappen'. De titel is ontleend aan een dialoog uit 'Alice in Wonderland', maar verwijst naar onze (mede dankzij het internet) nieuwe manier van verbanden leggen.
We klikken ons een zigzaggende weg door de overweldigende informatiestromen, zo ook dus in de beeldende wereld van Johan Grimonprez.
Natuurlijk gaat het bij Grimonprez niet alleen om beelden, maar om betekenissen en de manier waarop die door verschillende actoren op verschillende manieren ingevuld worden. De kunstenaar kijkt naar zijn en onze wereld als een historicus, een socioloog, een psycholoog, een verteller, een cineast, een criticus, een regisseur,...

Johan Grimonprez                        (c) Artspotter

Aan de basis van al zijn installaties ligt een enorme verzameldrift. Sinds jaar en dag voegt hij beeldmateriaal aan zijn verzameling toe om dat nadien te combineren met zelf gemaakte films of herinterpretaties van bestaande beelden. Hij creëert een nieuwe mengvorm van (historische) realiteit en fictie met aandacht voor schijnbaar futiele randverschijnselen. Precies daar ligt de opdracht van de kunstenaar.

De werkmethode van Grimonprez, startend bij de verzameldrang, brengt me ook bij zijn collega-kunstenaar Patrick Van Caeckenbergh. In tegenstelling tot het gebruik van de drukke, hedendaagse technische middelen bij Grimonprez, werkt Van Caeckenbergh met de traagheid en de middelen van een soort middeleeuwse scribent.

*
Terwijl ik mij al schrijvend een weg probeer te banen door de wereld van Johan Grimonprez, heb ik bewust de televisie aanstaan. Het is donderdag 20 oktober 2011. De eerste berichten over de dood van Kadhafi, interventies vanuit het federaal parlement omtrent malversaties in het Dexia-dossier, de veroordeling van Ronald Janssen, ... bereiken mij, afgewisseld met reclameboodschappen en (zapsgewijs) onvermijdelijke kookprogramma's of stukjes uit soaps met (al even onvermijdelijk) elkaar de duvel aandoende personages,...

Een afstandsbediening is een wonderlijke uitvinding!

J. Grimonprez, WeTUBE-O-THEEK (2006 - )

De tentoonstelling is opgebouwd rond drie grote installaties: Kobarweng or Where Is Your Helicopter (1992), dial H-I-S-T-O-R-Y (1997) en Double Take (2009), aangevuld met o.a. de WeTUBE-O-THEEK, een leeshoek en het werk van andere kunstenaars of filmmakers.

De zaalteksten van het museum, tegenwoordig in een handig boekje gegoten, bieden een bevattelijke omschrijving van het gepresenteerde werk.

In elk van de installaties staat de kijk op de realiteit ter discussie. Wat de doorstroming van informatie betreft hebben de massamedia, met televisie en internet op kop, een bepalende rol. Maar ook de oorspronkelijke bewoners van het Nieuw-Guinese hoogland, die door westerse antropologen 'ontdekt' worden, passen die tactiek al toe: "We never tell everything, we always keep something for the next anthropologist." (zie 'Kobarweng').

J. Grimonprez, IT WILL BE ALL RIGHT IF YOU COME AGAIN,
ONLY NEXT TIME DON'T BRING ANY GEAR, EXCEPT
A TEA KETTLE (1994 - 2004)

In "dial H-I-S-T-O-R-Y' gaat het over de verdraaiing van de geschiedschrijving door de media en de daardoor gecreëerde angstcultuur.

De instandhouding van die angstcultuur wordt overigens uitvoerig onderzocht in 'Double Take'. Wil de echte Alfred Hitchcock nu opstaan?

Grimonprez regisseert de BEELDENSTROOM, die door de veelheid aan technologische middelen, uitgaande van film en televisie tot de razendsnelle evolutie via youtube, facebook, iPad en aanverwanten uitgegroeid is tot een gigantische, verslavende BEELDENSTORM, waarin 'waarheid' verder dan ooit van ons verwijderd lijkt.
Eén ding is alvast duidelijk: NIETS IS EENDUIDIG, dubbele bodems zijn legio, betekenissen worden op hun kop gezet.

HE MISTOOK THE GROUNDLIGHTS
FOR STARS AND ASKED WHY
THE AIRPLANE WAS FLYING
UPSIDE DOWN

Net nu ik aan het afsluiten ben lees ik in de MEDIA-bijlage van De Morgen (vrijdag 21 oktober 2011):

'REALITY-TELEVISIE IS VAAK ALLESBEHALVE REALISTISCH."

Een voormalige medewerkster van onder andere 'Peking Express' en 'Temptation Island' doet een boekje open over een wereld die vaak weinig met de realiteit te maken heeft. Dat boekje mag je erg letterlijk nemen, want in feite blijkt het artikel een (verdoken) reclameboodschap voor de debuutroman die de dame hierover geschreven heeft.

En zo staan we weer volop in de wereld van Johan Grimonprez: ... on Zapping, Close encounters and the Commercial Breaks...

Laat je vooral niet afschrikken door de beeldenorgie in het SMAK. En denk eraan: "Maybe the sky is really green, and we're just colourblind..." (Zeg maar dat Bart Simpson het gezegd heeft)

Tot 29 januari 2012
in het SMAK
Citadelpark
9000 GENT

dinsdag tot en met zondag: 10 tot 18 uur


Johan Grimonprez:

zaterdag 15 oktober 2011

Paul Gees met 'Voorhangsels' in Galerie De Ziener

Op 21 augustus 2009 kon je in WATERSCHOENEN mee op atelierbezoek bij Paul GEES (°1949) onder de titel: op bezoek bij een gedreven 'evenwichtskunstenaar'.
Gedrevenheid en evenwicht zijn ook vandaag nog steeds de kernwoorden.

Ruim twee jaar geleden stond hij op het punt zijn lesopdracht als docent in Sint-Lucas (Gent) te beëindigen. Maar als kunstenaar ga je nu eenmaal niet met pensioen. Dus bouwt hij verder aan zijn sculpturale oeuvre, waarin hij sinds 30 jaar met elementaire elementen als hout, steen en metaal op zoek is naar evenwichtige relaties tussen natuur en cultuur.

Zopas was hij nog te gast bij 'Van Stof tot Asse' en in Villa De Olmen te Wieze, maar intussen staat hij met 'Voorhangsels' tot 13 november 2011 in galerie De Ziener. 



Mensen met enige affiniteit inzake bijbelse teksten zullen zich het woord 'voorhangsel' nog herinneren als 'de afscheiding tussen het voorportaal en het Heilige der Heiligen in de tempel'. Ook in die context is een voorhangsel of voorhang uiteindelijk niets meer of minder dan een gordijn of scherm. Voorhangen is dus letterlijk vóór iets hangen.
Deze prozaïsche omschrijving is meteen ook van toepassing op de muursculpturen van Paul Gees. Ze hangen zowel tegen als op enige afstand van de muur. In overdrachtelijke zin fungeren ze als elementen van 'verdieping', objecten die door de beeldhouwer geconcipieerd zijn als denkoefeningen over evenwicht, verhoudingen en spanning tussen vormen, materialen en onderlinge afstanden.

(c) Paul Gees

In de eerste kamer neemt hij ons mee in zijn 'klassieke' minimale beeldtaal met zijn al even klassieke minimale middelen. Simpele keien tarten de regels van de zwaartekracht of worden middels eenvoudig ogende ingrepen door houten wiggen gevangen gehouden. Of zijn het veeleer de keien die houten onderdelen, soms in combinatie met metalen elementen, tot intense spanning opdrijven?

In de binnentuin wordt het thema van de voorhangsels even onderbroken door een losstaande sculptuur.
In het tuinpaviljoen worden we uiteindelijk geconfronteerd met de nieuwe voorhangsels. De introductie van zwart gelakte metalen platen zorgt voor een nieuw gegeven, dat overigens al geruime tijd in het atelier van de kunstenaar sluimerde. Het spiegelende effect incorporeert onvermijdelijk de omgeving, waaronder de kijkers zelf, in het beeld. Reflectie krijgt hier een zowel letterlijke als figuurlijke betekenis.

(c) Paul Gees

Paul Gees werkt met vlakke, gelakte elementen, waardoor het gespiegelde omgevingsbeeld als een schaduw bij de werkelijkheid aanleunt. Het lijkt wel of hij hier enerzijds een derde dimensie loslaat om een vierde te laten meespelen. Het tot reflectie aanzettend vermogen van zijn sculpturen heeft in deze nieuwe werken met andere woorden een nieuwe invalshoek gevonden.
Het maakt ons benieuwd naar de verdere evolutie van dit 'jonge' oeuvre.

'Voorhangsels' van Paul Gees
tot 13 november 2011
bij Galerie De Ziener
Stationsstraat 55
1730 ASSE

vrijdag-zaterdag-zondag: 15 - 18 uur

donderdag 13 oktober 2011

Ann Cannoot en A.T. Biltereyst in Galerie c. de vos te Aalst

Traditiegetrouw biedt de expositieruimte van galerie c. de vos met het gelijkvloers en de verdieping een speeltuin voor twee kunstenaars met een uiteenlopend (zelfs diametraal) oeuvre.
Zo was ook de vorige tentoonstelling (Boes en UCAD) een voorbeeld van die mix tussen abstractie en verhalende figuratie. Alleen zijn de rollen nu omgekeerd en houdt de abstracte benadering van Alain BILTEREYST zich boven op, terwijl de beeldende verhalenwereld van Ann CANNOOT zich beneden ontplooit.

Anderhalf jaar geleden was Ann  CANNOOT hier al eens te gast (toen in confrontatie met de kleurrijke, gevoelige geometrische abstractie van Felix Hannaert). Net als toen werkt ze aan een omvattende installatie rond een thema. Als titel schuift ze 'Fat girls, short skirts, high heels' naar voor. Als dan bovendien achter het venster aan de straatkant een soort roze neonlamp brandt, maakt een mens al snel assiciaties met etablissementen die je op andere plaatsen verwacht.
In de kunst weet je natuurlijk maar nooit, want zoals Ben Vautier het ooit al parafraserend uitdrukte: "L'art est un sale boulot, mais il faut bien que quelqu'un le fasse'.

(c) Ann Cannoot, 2011

Eenmaal binnen worden de kleurrijke dagdromen meteen vakkundig tot hun grijze, kille alledaagsheid teruggebracht door de aanwezigheid van één grijs huishoudtoestel in een verder lege kamer. Maar laat je niet ontmoedigen, want in het tussenkamertje vergast Ann Cannoot ons met ontzaglijk simpele middelen op drie frisse, kleurrijke ontplooiingen... weliswaar binnen een streng gestructureerd kader. (een knipoog naar meer speelsheid ... binnen bepaalde grenzen ?)

(c) Ann Cannoot, 2011

In de volgende kamer komen eindelijk de 'high heels' in beeld. De schaal van de sculptuur roept ernstige vragen op over de omvang van de bijhorende 'girl'.

Het tuinpaviljoen zorgt eindelijk voor de ontknoping in de vorm van een soort lineair stripverhaal met tekeningen in zwart-wit op luciferdozen (Union Match). Daar wordt een vurig beeld geschetst van de dingen des levens, balancerend tussen alledaagse banaliteit, hogere waarden, gevoelens en verlangens, 'flirting with the devil', een glimlach tussendoor... : "Amongst all things such as: ... there are also: fat girls, short skirts, high heels".

(c) A. T. Biltereyst, 2011

Ook Alain BILTEREYST kwam onlangs in WATERSCHOENEN ter sprake.

Zijn artistieke werk wordt gestuurd door zijn activiteiten als freelance ontwerper voor (hoofdzakelijk) reclame en zijn liefde voor de geometrische abstractie en hard-edge uit de jaren '60 van de vorige eeuw.
Het incorporeren van logo's of vorm- en kleurelementen uit reclame- of andere boodschappen in zijn schilderijtjes zorgt voor een aparte toets, die mij af en toe zelfs aan popart doet denken (bijvoorbeeld de Brilloboxen van Warhol).
Je moet zelf in het straatbeeld maar eens letten op de onvoorstelbare hoeveelheid logo's, reclame, verkeersborden, aanduidingen allerhande op gebouwen en (vracht-) wagens. De kleuren en vormen die daarin aangebracht worden, zijn voor het geoefende oog van iemand als Alain Biltereyst een onuitputtelijke bron van inspiratie.

(c) A. T. Biltereyst, 2011

Alain Biltereyst schildert op blokplaat, een materiaal dat niet meer geproduceerd wordt. De hier gebruikte paneeltjes liet hij zagen uit en grote, blauwgeverfde plaat die al een stuk geschiedenis met zich meedraagt. Die blauwe ondergrond wordt een basis voor het nieuwe werk. Door zijn manier van schilderen bereikt Alain Biltereyst een gewilde, natuurlijke 'imperfectie' die refereert aan graffiti en zorgt voor een menselijke, gevoelige geometrische abstractie.


Tot 6 november 2011
bij galerie c. de vos
Oude Gentbaan 295-297
9300 AALST

vrijdag - zaterdag: 14 - 18 uur
zondag: 10.30 - 13.30 uur

dinsdag 11 oktober 2011

Reniere&Depla met 'Que chose soit!' in Galerie Quest21 te Brussel

Paul RENIERE (°1956) en Martine DEPLA (°1954) leven en werken samen in de buurt van Watou, maar zakken ook regelmatig af naar Zuid-West Frankrijk. Op beide plekken wonen ze quasi letterlijk 'in the middle of nowhere'. Daar vinden ze de nodige rust voor hun artistieke arbeid, die ze aan de buitenwereld presenteren onder de naam RENIERE&DEPLA.

Hun leven en werken in relatieve afzondering wordt echter geschraagd door hun niet aflatende zoektocht naar beeldende impulsen, die ze op hun reizen en uitstappen verzamelen. In de loop der jaren hebben ze talloze fotografische schetsboeken gevuld met onderwerpen waaraan de doorsnee reiziger wellicht achteloos voorbijloopt.
Elementen uit dat fotografische archief worden, soms maanden of jaren later, opgepikt om als alibi te dienen voor hun schilderkunstige arbeid. Een gefotografeerd onderwerp is dan de aanleiding, maar in de loop van het proces verliest het dikwijls zijn oorspronkelijke verschijningsvorm, zijn verhouding tot de omgeving of zijn betekenis om te evolueren naar een vage herinnering in wat uiteindelijk een nieuwe realiteit, een schilderij geworden is: QUE CHOSE SOIT !... een artistiek scheppingsverhaal.

Reniere&Depla

We ontmoeten Reniere&Depla niet voor het eerst in WATERSCHOENEN. Na een korte kennismaking in 'Salon Blanc' te Oostende, namen we U mee naar 'La part des anges' in Villa De Olmen te Wieze. In die laatste tentoonstelling toonden ze niet alleen hun eigen werk (schilderijen en verfrissende sculpturen), maar ook hun kwaliteiten als curator van een smaakvolle, evenwichtige groepstentoonstelling.

Toen ze ons onlangs uitnodigden voor deze nieuwe tentoonstelling, hadden we bijgevolg al heel wat redenen om hun evolutie van nabij te blijven volgen. Bovendien wisten ze ons extra te verleiden met de verwijzing naar Lissabon, waar ze in juni van dit jaar enkele beeldende impulsen voor hun huidige schilderijen verzamelden. Maar Lissabon is niet de enige plek die aan de basis van deze tentoonstelling ligt.

Reniere&Depla stellen zelf vast dat ze steeds weer op zoek gaan naar stedelijke omgevingen om indrukken te verzamelen en beelden vast te leggen. Ze vermoeden dat dit een soort tegengewicht vormt voor hun eerder afgelegen manier van wonen.

Het schilderij 'Lissabon, 1 juni 2011, 16 u 48' hangt op de schouw in de achterste kamer en ontleent zijn ontstaansgeschiedenis aan een klein ornament bij het graf van Vasco da Gamma in het Jeronimosklooster (Belém). Toch is het, zoals reeds tevoren aangegeven, ook hier een totaal nieuwe realiteit geworden. De interpretatie van het geschilderde beeld ligt overigens geheel in de handen (of de geest) van de kijker. Zelf associeer ik het met archeologische vondsten, met restanten van middeleeuwse sculpturen die het 'gewone' volk het angstbeeld van hel en verdoemenis voor ogen moesten houden.

(c) Reniere&Depla, Frauenzimmer, 2011

De achterste kamer, waar je de tentoonstellingsruimte binnenkomt, is inzake kleur en licht van de schilderijen wellicht de 'zachte" kant van de tentoonstelling. De doorkijk naar de voorste kamer biedt in eerste instantie uitzicht op een werk met een totaal ander kleurenpalet, waarin oranje-bruine en blauwe toetsen zich door zwarte contouren laten omlijsten. Het schilderij, waarvoor de rugleuning van een stoel aan de basis ligt, houdt zich bijzonder sterk staande tussen het felle licht van de twee ramen aan de straatkant.

Maar in de achterste kamer dringen zich ook nog een aantal stevige beelden aan ons op. Ik zie een gorilla uit de Jardim Zoológico in Lissabon (blijkbaar een bijzonder indringende ontmoetingservaring voor de schilders, vermits ze hem zo herkenbaar bewaard hebben). Ik ontdek enkele gestapelde 'ringen' in een hoek naast een spiegel. Ik vermoed dat ik een soort lamp zie. Het schilderij 'Frauenzimmer' toont mij een (wellicht) linnen map of pak met strikjes dichtgeknoopt (laat je fantasie maar werken...).

Dikwijls brengen Reniere&Depla je (bewust) in verwarring door het gebruik van vreemde invalshoeken of door met verhoudingen te spelen en bijvoorbeeld minuscule voorwerpen uit te vergroten.

(c) Reniere&Depla, Jardim Zoológico, 2011

In de kamer aan de straatkant is de algemene kleurtoon doorgaans grijzer. De spiegel (hier een ovale, steunend op een radiator) is een thema dat ze wel vaker gebruiken. In een spiegel zie je de dingen anders. Voor deze schilders is hij een alibi voor het vervaardigen van dubbele beelden en het kijken in tegengestelde richtingen.

Enkele kleine werken op papier (mixed media) liggen als juweeltjes op de tafel in het midden.

Reniere&Depla zijn authentieke schilders, voor wie het schilderproces bijzonder belangrijk is. In de loop van dat proces ondergaan hun aandachtspunten meestal een enorme metamorfose van 'historische' naar actuele beeldvorming. Daarmee bevestigen ze de continuïteit van het beeld in een zoektocht naar het wezen ervan.

'QUE CHOSE SOIT !'
in Galerie Quest 21
Stalingradlaan 21
1000 BRUSSEL

tot 5 november 2011
woensdag: 12 - 16 uur
vrijdag - zaterdag: 12 - 18 uur



zaterdag 8 oktober 2011

Annouk Westerling met 'De witte pauw' bij Jo Van de Sype

Fauna en flora zijn onderwerpen waarover ik (tot mijn spijt) niet veel kennis vergaard heb. Maar een pauw herinner ik mij perfect uit mijn kindertijd. Thuis hadden we een prachtige blauwe pauwhaan, die regelmatig op de vlucht sloeg om de omgeving te gaan verkennen. Meteen herinner ik me ook de fazantenhaan die met veel overgave in je benen kwam pikken van zodra je een voet in de tuin zette. Doch dit geheel terzijde.

Het bestaan van witte pauwen was mij volkomen onbekend tot ik gisteren de tentoonstelling van Annouk WESTERLING te zien kreeg. De allereerste foto's deden me meteen twijfelen tussen foto en grafische voorstelling, maar dat heeft alles te maken met de contrastrijke, zwart-witte afdruk op 'gewoon' papier, waardoor de matheid je nog dieper meetrekt in de omgevingsduisternis rond de pauw.

(c) Annouk Westerling

De poëtische invalshoek wordt extra benadrukt door de presentatie van enkele gedichten in onmiddellijke dialoog met een paar foto's.

Na de opening van gisteravond kan je enkel vandaag, zaterdag 8 oktober 2011 (van 13 tot 18 uur) nog gaan kijken bij...

Jo Van de Sype
Larenbroekstraat 31
9450 HAALTERT

Voor wie er vandaag niet meer geraakt is er binnenkort meer...

Op 22, 23, 29 en 30 oktober 2011 is Annouk Westerling, samen met Ephameron, Memymom en Ada Rajszys te gast in het voormalige Dominicanessenklooster, Heilige Geeststraat 22/24 te Herne, telkens van 13 tot 18 uur.
De tentoonstelling 'Pour les soeurs sonnez svp' is een organisatie van 'Diagenesi' (Jo Van de Sype & Annouk Westerling).

(c) Artspotter voor 'Waterschoenen' 

donderdag 6 oktober 2011

LG WHITE met 'Those were the days' bij Galerie Jan Dhaese in Gent

Het is dezer dagen een beetje beangstigend binnenkomen bij Galerie Jan Dhaese. Je komt er meteen terecht in een kabinet met doodshoofden. Dit lijkt wel het verlengde van de beeldencaroussel die Hans Op de Beeck bij 'Sleeping Beauties' in het kasteel van Gaasbeek op ons losliet.

Maar ach, wij kinderen van de beeldmaatschappij zijn niet meer zo snel van ons stuk te brengen. Dus drijven we onze kijkervaring meteen door en worden in tweede instantie vooral getroffen door de presentatie van de werken. Een groot aantal zijn gewoon tegen de muur geplakt met een soort beige schildertape, die dan ook nog eens als deel van het werk beschreven werd met zinnen uit liedjesteksten of andere literaire verwijzingen.

(c) LG White & Galerie Jan Dhaese

Bovendien zien we een onderwerp in een tekening en niet het ding zelf (Ceci n'est pas un crâne). En er is meer dan deze en latere doodshoofden. Ook andere, eveneens minutieus uitgewerkte onderwerpen komen aan bod.
In onze digitale kijkervaring hebben we het fotografische beeld allang als 'waarheid' geadopteerd. Wanneer we hier voor de beelden van LG WHITE staan, denken we dan ook onwillekeurig in die richting. Nochtans werkt ze in hoofdzaak met potlood, inkt,... aan geperfectioneerde tekeningen.
Tussendoor toont ze ook simpele notities of verwijzingen, zoals op dat blaadje met de foto van Virginia Woolf: 'If the mind is a machine, then the self is its ghost. It is what cannot be seen.'
Een andere keer is het een kunsthistorische verwijzing naar de dood van een artistiek icoon via een portret van Francis Bacon met de vermelding: 'That's all Folks!'. (De kunstwereld als steeds weerkerende animatiefilm... Those were the days...)

(c) LG White & Galerie Jan Dhaese

Even later wordt een link gelegd met het architectonische oeuvre van Le Corbusier, een toch wel heel overtuigde voorstander van overzichtelijkheid en ordening, terwijl wat verder een stuk tekst van Bob Dylan op de galeriemuur geschreven staat: 'I accept chaos, I'm not sure wether it accepts me!'
Vlakbij hangen dan weer tot in de perfectie uitgewerkte tekeningen, die doen denken aan een 3D-presentatie van denappels of kerstboompjes en die een soort Escheriaanse illusie oproepen.

LG White wandelt over en weer tussen verleden en heden, ze verscheurt en ordent, creëert dromen en nachtmerries, pendelt tussen een reële en een synthetische werkelijkheid. Haar beeldgebruik lijkt een schoolvoorbeeld van hyperlinks, een beweging van muisklik naar muisklik via een parcours van toeëigening, waarbij de gerecupereerde beelden uiteindelijk in geïsoleerde of gemultipliceerde, meerlagige weergave opnieuw aan het beeldenarsenaal toegevoegd worden.


(c) LG White & Galerie Jan Dhaese

'Those were the days' laat me achter met de gedachte dat niets is wat het lijkt, terwijl er hoe dan ook maar één weg mogelijk is: vooruit ! En dat terwijl het er naar uitziet dat we hoe langer hoe meer in een virtuele wereld fungeren. Daar, maar ook in het echte leven, geldt de regel: 'More lies ahead'. De interpretatie hiervan laten we graag aan U over.


L.G. WHITE
'THOSE WERE THE DAYS'
bij Galerie Jan Dhaese
Ajuinlei 15 B
9000 GENT

tot 23 oktober 2011
do - za: 14 - 18 uur
zondag: 11 - 14 uur

(c) Tekst en foto's: Artspotter voor 'Waterschoenen'

dinsdag 4 oktober 2011

Nikolaas Demoen en Frank Theys in Netwerk Aalst

Netwerk herbergt momenteel twee aparte kunstenaars met een uiteenlopend artistiek discours. Terwijl de ene ons laat meespelen in zijn ironisch-poëtische beeldentuin, dompelt de andere ons zonder pardon onder in de nachtelijke angstbeelden van de menselijke geest.
De waarnemingservaring en het daaruit voortvloeiende reflectievermogen worden door die tegengestelde benaderingen geïntensifieerd.

Met zijn ensemble 'L'inconnu' neemt Nikolaas DEMOEN (°1965) het gelijkvloers voor zijn rekening. De titel refereert aan het onbekende, de anonieme en de vergetene. Hiermee legt hij bewust de link naar het selectieve geheugen dat de kunstgeschiedenis ons nalaat. Voor elke tot de 'canon' verheven kunstenaar, verdwijnen ettelijke anderen moeiteloos in de plooien van de vergetelheid.

Nikolaas Demoen, Walking sculpture, woord, rubber,
insulation foam, pink rope (2010)
Foto: Artspotter

In de collectie van het SMAK zit een installatie van Braco Dimitrijevic (°1948), 'About two artists' (1976) dat deze vaststelling perfect in beeld brengt. Het is gebaseerd op een verhaal van Dimitrijevic zelf, over twee schilders die ergens ver weg van de stad wonen. Op een dag komt de koning, op zoek naar zijn verloren hond, terecht in de tuin van één van die schilders. Hij ziet zijn werk en neemt hem mee naar het kasteel. Die schilder was Leonardo da Vinci. De andere verdween simpelweg uit het geheugen van de mensen.

Met het jeugdportret van 'Jan de kapper' bewandelt Nikolaas Demoen een paralelle weg. Hij geeft de (al jaren overleden) voormalige kapper uit de Aalsterse Pontstraat (de roots van Demoen liggen ook in Aalst) een gezicht, maar niettemin blijft die man voor ons 'l'inconnu'.

Nikolaas Demoen, L'inconnu, rubber and shoes, 2011
Foto: Artspotter

Ook het beeld van onze persoonlijke bekenden wordt na hun dood door de tijd vervormd en vervaagt stilaan. Het verglijden van de tijd leert ons steeds weer door een andere bril te kijken. Ook bij leven passen we die techniek al dan niet bewust toe om de werkelijkheid aan te passen. De kunstenaar kiest hier voor deze aanpak om, met ogenschijnlijk simpele middelen, een geheel nieuwe beeldtaal te ontwikkelen, te beginnen met de kijk op zichzelf (via de maskers in de diaprojectie), naar analogie met de uitspraak van Arthur Rimbaud: "Je est un autre".

De grote galerie herbergt de beeldentuin van Nikolaas Demoen. Hier stelt hij de 'acteurs' voor die in de afgesloten videoruimte ernaast een rol spelen in vier simultane projecties.
De beeldentuin bevat een tiental objecten, sculpturen, ready-mades of hoe je ze ook maar noemen wil, gaande van een grote houten 'Spie', een 'Walking Sculpture' of zelfs een verre voorloper van onze WATERSCHOENEN, waarmee L'inconnu (zo heet ook het object) zich beter niet op het wateroppervlak begeeft.

Nikolaas Demoen, Playground, video installation, detail still, 2010
Foto: Artspotter

In de 'Playground' (de videoruimte) worden sommige objecten via animatie tot leven gewekt op de grens tussen het absurde en het poëtische, maar steeds vanuit een instelling als homo ludens. Belangrijk gegeven is ook de handelbare, niet-monumentale schaal van al de objecten.


*
Op de eerste verdieping is de verduisterde STUDIO het terrein voor de 'Nachtkoorts' van filosoof, beeldend kunstenaar en filmmaker Frank THEYS (°1963).

De filmische installatie 'Nachtkoorts zorgt, met of ondanks de relatieve soberheid van de opstelling, voor een maximale indringendheid: een soort tunnel met een bankje in het midden en geprojecteerde beelden op de doorzichtige zijwanden en het plafond.

Frank Theys, Nachtkoorts, video installatie, detail still, 2011
Foto: Artspotter

Hoofdpersonage in 'Nachtkoorts' is een man met een paniekstoornis. De angst regeert in het nachtelijke decor. De hoodpersoon denkt dat hij midden in de nacht een hartaanval krijgt, slaat in paniek en ontvlucht de beklemmende onrust van zijn interieur op zoek naar verlossing in de quasi verlaten straat van de grootstad. Maar tegelijk slaagt hij er niet in aan de angsten in zijn hoofd te ontsnappen.

Als toeschouwer kan je je helemaal onderdompelen in het gegeven door midden in de tunnel te gaan staan of zitten, maar er wordt ook een kans geboden om enige afstand te bewaren en rond de projectiewanden heen te lopen.
De geluidsband met de innerlijke monoloog is uiteraard in grote mate mede bepalend voor de intensiteit van de ervaring. Uiteindelijk gaat het hier over de meest existentiële twijfel: de angst voor de dood.

Frank Theys, Nachtkoorts, video installatie detail still, 2011
Foto: Artspotter

In een ruimere context staat de installatie symbool voor de steeds dominantere rol die angst in de wereld lijkt te spelen. Angst dirigeert het economisch en financieel bestel. Dreigingen omtrent ziekte, ellende, oorlog, terrorisme of natuurrampen worden via diverse mediakanalen in een niet aflatende stroom op ons losgelaten.


*
Op de tweede verdieping kan je nog het project 'Sound Image Culture' (Poetics of Observation) bekijken. Je krijgt er een overzicht van wat deze kunstenwerkplaats met residentie in Netwerk sinds 2007 realiseerde. Kunstenaars, filmmakers en sociale wetenschappers ontwikkelen projecten die zich op het kruispunt van antropologie, documentaire en beeldende kunst bevinden.


Tot 20 november 2011
NETWERK kunstencentrum
Houtkaai z/n
9300 AALST
dinsdag t.e.m. zondag: 14 - 18 uur

(c) Tekst en foto's: Artspotter voor Waterschoenen

zondag 2 oktober 2011

Bart Slangen en Jerry Heymans met 'A secret show'

Via een gunstige wind bereikte ons enkele weken geleden een uitnodiging voor A SECRET SHOW op een 'vreemde' locatie.
Vermits het gebeuren slechts één weekend liep (24&25/9) waren we er (nieuwsgierig als we zijn) als de kippen bij om de aanwijzingen van Bart SLANGEN en Jerry HEYMANS te volgen op zoek naar een achteraf gelegen fabriekje in Kwatrecht.


Het werd een aangename verrrassing. De twee artistieke vrienden pakten uit met bijzonder uiteenlopend werk.

Bart SLANGEN (°1969) concentreert zich hier op ongewone landschappen, zoals bijvoorbeeld een autosnelweg met brug. Schildertechnisch creëert hij in zijn groengetinte beelden een soort bevreemdende 'valavond' of is het integendeel 'het uur tussen hond en wolf', het ochtendlijk moment van twijfel over welke richting het nu uitmoet?
Deze werken stralen in elk geval zowel rust als onrust, intimiteit als afstandelijkheid, zekerheid en twijfel uit. Die dualiteit maakt ze precies zo boeiend.


Jerry HEYMANS (°1973) toont schilderijen en reliëfs, met zwart als basistoon. In zijn schilderijen ontwikkelt hij tegen een zwarte achtergrond een groeivorm in wit en grijs met een uitgepuurde dieptewerking. Het lijkt wel op microscopisch onderzoek of het voorzichtig openplooien van een nieuwe laag om het zwart te bedekken.  De zwarte reliëfs lijken dan weer uit de restanten van een ter ziele gegane, door brand vernietigde beschaving te komen. Beroete venstertjes geven hun geheimen niet prijs. In zijn blog http://atelierleaks.wordpress.com/  gunt de artistieke alchemist Jerry Heymans ons toch een voorzichtige blik achter de schermen.


Hopelijk nodigen ze ons nog eens uit voor een nadere kennismaking...