Vorige zomer ruilde Tatjana Pieters haar vertrouwde stek tussen het Sint-Pietersstation en het Citadelpark voor een nieuwe ruimte in het noorden van de stad. Uiteraard bleef de charmante plankenvloer achter in de Burggravenlaan, maar ook de Nieuwevaart 124 is geen te koele, strakke 'white cube' geworden, dankzij de interne architecturale ingrepen van Pieterjan Deblauwe. Het spel met de schuin geplaatste volumes en het gebruik van de bestaande hoogteverschillen zorgt voor contrast en evenwicht en biedt nieuwe presentatiemogelijkheden.
Twee schilders en een beeldhouwer gaan sinds half november een dialoog met de ruimte en met elkaar aan. In de hoge middenruimte 'ontbindt' Tamara VAN SAN meteen haar fluogele 'duivels' met de in de nok opgehangen 'Baobab Sky' (2011), een werk dat in situ gerealiseerd is.
Tamara Van San, Baobab Sky, 2011 (gips, verf en textiel)
Ik waan me in de hangende tuinen van Babylon en denk tegelijk terug aan de installatie die Van San deze zomer in Watou presenteerde.
Verder in de galerie laat ik me ondermeer bekoren door haar 'Instant sun', haar draadsculptuur 'Mandorla' en het ontzaglijk eenvoudig 'bewerkte' objet trouvé 'Sweet Perfection' (om alle minimalisten EN Duchamp stikjaloers te maken).
Tamara Van San verschijnt niet voor het eerst in deze blog. Het volstaat haar naam bovenaan in de balk 'ZOEKEN' in te tikken voor een voorlopig overzicht. Binnenkort bezorgen we U bovendien een nadere kennismaking met haar werk naar aanleiding van een recent atelierbezoek.
Damien De Lepeleire, Last Chinese Landscape, 2011 (links)
Tamara Van San, Sweet Perfection, Orange Zero, Magic Moment, 2011, Male Bonding, 2009 (midden)
Bart De Clercq, Afternoon, 2010-2011 (rechts)
Bart DE CLERCQ presenteert figuratieve schilderijen met een flinke scheut surrealisme, waarin de ogenschijnlijke vredigheid genadeloos onderuit gehaald wordt. Nu eens serveert hij een in meer of mindere mate uitgesproken dreigende sfeer die ik associeer met Nolde of Munch, zoals in die twee kleine portretten. Een andere keer toont hij dubieus aandoende ensceneringen met 'versteven' personages, die mij aan Balthus doen denken. De plaatsing van zijn personages zit ook wel eens 'zwevend" in de geest van Chagall.
Toevallig zie ik in 'De Muze' (bijlage van De Morgen van 10/12/2011) een foto van Philippe Halsman uit 1948: 'Dali Atomicus', waarbij het schilderij 'Ziggurat' van De Clercq spiegelend aansluit. Tot daar de referentiepunten. Maar Bart De Clercq is ontegensprekelijk zichzelf, ook in de meestal 'droge' manier van schilderen.
Tamara Van San, Scocolone, 2009
Damien De Lepeleire, L'Homme de Délos 1, 2005 e.a.
Damien DE LEPELEIRE pakt uit met een ruime collectie werken, waarvan het overgrote deel in aquarel en Oost-Indische inkt op papier. De Lepeleire concentreert zich sinds enige tijd op de reproductie van de kunstgeschiedenis van de oude tot de moderne klassieken. De man van Delos, Degas, Calder, Moore, Bacon,... passeren de revue, ogenschijnlijk snel, maar treffend 'herschilderd'. Het lijkt wel of hij via manuele reproductie (zijn eigen beeldenscriptorium) een complete catalogus van de kunstgeschiedenis wil realiseren in de hoop de kunsticonen te redden.
'La Lettera di Garibaldi', geflankeerd door de 'Golden Emperor' had mij flink te pakken...
Tot 8 januari 2012
bij Galerie Tatjana Pieters
Nieuwevaart 124
9000 GENT
woensdag tot zondag: 14 - 18 uur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten